Column: Enorm veel respect en een heel diepe buiging

Elke dag moeten werken met dit virus, en ondanks alle voorzorgsmaatregelen in een onbewaakt ogenblik ook zelf dit virus kunnen oplopen. Dan ondubbelzinnig in beeld hebben wat de gevolgen kunnen zijn, dat met alle mogelijke medische zorg patiënten het dan toch niet redden. Elke dag weer. Hoe lang houdt een mens dit vol? Misschien moeten we nog wel meer waardering opbrengen voor al die mensen met een medische achtergrond die vanuit de tropen, vanuit het leger of gewoon buiten dienst waren, die zich nu aanmelden om zich ten dienste te stellen om de huidige medische staf te ondersteunen.

Dom gebral

Voor deze tijd een pandemie van ongekende omvang die elke dag vele levens kost en waarvan het einde nog lang niet in zicht is. Zeker niet als er landen zijn die de plank volledig mis slaan of geslagen hebben zoals de Verenigde Staten door president Trump, Brazilië door president Bolsonaro en Loekasjenko van Wit Rusland. Hoe idioot moet je zijn om gezien de situatie in verschillende landen jouw inwoners toch voor te houden dat het niets voor stelt, dat dit jouw land niet zal overkomen en dat alleen om economische redenen? Ik hoop nu eindelijk een keer dat Trump afgerekend wordt op zijn ongelooflijk domme gebral en volledig medeverantwoordelijk is voor het drama dat zich nu in zijn land openbaart omdat er ondanks de waarschuwingen veel te laat gereageerd is en dit vele mensenlevens zal kosten.

Economisch en financieel

Moeten we het überhaupt over economie en financien hebben? Eigenlijk is het toch ondergeschikt, het gaat om mensenlevens. Maar we ontkomen er niet aan, kijk om je heen wat er gebeurt. Het kan niet anders dat ondanks de vele miljarden die nu ter beschikking komen, dat het virus diepe sporen zal nalaten en het veel bedrijven de kop zal kosten. Ook onze sector zal de dans niet ontspringen, de tuinbouw, sierteelt en akkerbouw en dan vooral de aardappeltelers zijn nu al aan de beurt en wat de veeteelt boven het hoofd hangt, weten we nog niet. Het leven zal er na deze pandemie anders uitzien. De voorspellingen lopen uiteen. Maar één ding is zeker; we zullen een moeilijk tijd krijgen.

Kluizenaar

De maatregelen om verspreiding van het virus te voorkomen, zijn ingrijpend in de samenleving. De verschillen in inschatten van de gevaren zijn groot. Van mensen die zichzelf in quarantaine zetten tot die mensen die zich nergens iets van aantrekken. Tot die eerste groep behoor ik. Als je de media volgt en je hebt zien gebeuren wat er in Brabant gebeurt, dan ben ik niet alleen bezorgd maar gewoon bang. Stel dat ik te veel risico ga lopen en het ook krijg, dan hoef je nog eens niet van het ernstigste uit te gaan maar de gevolgen voor gezin en bedrijf kunnen dramatisch zijn. Dus is mijn leven bijna als een kluizenaar. Het moet wel erg dringend zijn wil ik van het bedrijf af gaan. Ik wil ook liever niet dat er iemand komt. Voor mijn gevoel heb ik mijn eigen kinderen en kleinkind al in geen eeuwigheid gezien. Mijn vrouw en ik missen die kleine enorm maar het kan niet anders. We leven bij de dag.

Hoeveel mensen zijn overleden, vlakt het aantal besmettingen en I.C. opname’s al af, komt er licht aan het einde van de tunnel? Dát is waar ik mee bezig ben. Hoe enorm de stikstofuitstoot is gereduceerd door de coronamaatregelen terwijl er geen kip minder is gehouden, dit triggert mij wel maar interesseert mij niet. Al die onzekerheid zorgt voor bezorgdheid en een soort spanning.

You never walk alone

Het lied van Gerry and the Pacemakers, bij de meeste van ons beter bekend als het lijflied van Lee Towers, werd recentelijk tegelijk gedraaid door 183 radiostations door heel Europa. Ik heb dit nummer zeker al honderden keren gehoord maar toen ik het 's morgens hoorde, trokken rillingen over mijn rug. André van Duin zong La Boheme van Charles Aznavour in De Wereld Draaid Door. In de huidige omstandigheden kreeg dit nummer door zijn Nederlandse vertaling en hoe ongeclompiceerd Van Duin het bracht, een andere lading. In ieder geval bij mij. Ook al ben ik een grote kerel en kwam ik tot de ontdekking dat de emotie door al die spanning en stress de overhand dreigde te krijgen. Ik schaam mij er niet voor en vind de tekst van You Never Walk Alone in deze tijd van onschatbare waarde. Zie het onder ogen, zeg of lees het maar eens tien keer achter elkaar. Kijk eens goed om je heen, bijvoorbeeld naar je familie. Dan voelt het al beter.