Column: Dichtbij 

Met dit kunstwerk heeft Alexander wat mij betreft het leven in een beeld weten te vangen. Het diepe en oer-menselijke verlangen om ons met elkaar te verbinden en tegelijkertijd de angst om dat daadwerkelijk te doen. Angst opgebouwd door teleurstelling en onverwerkte emoties. En zo zijn er altijd mitsen en maren om de kwetsbaarheid van liefde aan te gaan. Redenen om elkaar de rug toe te keren. Maar hoe hard we onszelf ook proberen te beschermen, het verlangen blijft.

Ik moest eraan denken nadat ik vorige week verdrietig genoeg twee uitvaarten had op een dag. Je verzint het niet. Naast het immense verdriet dat ik geliefden van mij zag hebben, zag ik vooral ook de intense liefde en werd ik met de neus op de feiten gedrukt: de dood zet het leven op scherp. Tijdens een van de voorgelezen stukjes kwam naar voren dat ‘alles was gezegd. De liefde was uitgesproken op het moment dat het ertoe deed.’ Ik vroeg me af hoe vaak mensen werkelijk met die geruststellende gedachte afscheid kunnen nemen.

En ik vroeg me af, zou dit bij boeren doorgaans moeilijker gaan? Vaak hoor ik vanuit de sector zelf dat boeren niet zulke praters zijn, wat weer frustraties oplevert binnen gezinnen. Maar ik ben me door de jaren heen gaan afvragen; zijn boeren werkelijk geen praters? Of lukt het ze simpelweg (nog) niet altijd? Hoe leg je uit dat je je gevoelens niet onder woorden kunt brengen, als ook dat een gevoel is dat je niet onder woorden kunt brengen?

En tja, als het moeilijk is, is de afleiding in het werk makkelijk gevonden.

Misschien is het niet zo gek dat een gemiddelde boer meer van kunstmest of voerprijzen weet dan over de benamingen van emoties. Zo weet een sommelier meer van wijnen en een schoenmaker meer van z’n leest. Iets wat je nooit hebt geleerd, kun je moeilijk in de praktijk brengen. Toch is het geen triviale zaak. Ik las eens in een onderzoek dat eenzaamheid dodelijker is dan een pakje sigaretten per dag roken. En om eenzaam te zijn hoef je niet alleen te zijn. Wat echt eenzaam voelt, is het niet kunnen uiten en delen van je gevoelens. Je niet kunnen omdraaien naar die uitgestoken hand die je zo dolgraag zou willen vastpakken.

Volgens mij heeft het geen zin om de nadruk te leggen op de vraag of je wel of niet goed zou kunnen praten. Het doet er niet toe. Iedereen klungelt maar wat aan. De vraag is, durf je het geklungel aan te gaan? Durf je iets te leren wat dierbaren dichtbij kan laten komen? Ook op het moment dat ze letterlijk nog dichtbij zijn.

Laat ‘t kunstwerk je reminder zijn van wat we allemaal ten diepste willen.

Via deze link meer informatie en foto's van het kunstwerk ‘Love’ van Alexander Milov.

Jantien Klein Ikink

Jantien groeide op, op het melkveebedrijf van haar ouders in de Achterhoek. Na haar studie journalistiek werkt ze voor haarzelf onder de naam ‘Echt Werkt’ als schrijver, storyteller en coach. In haar werk zet ze storytelling in om gesprekken te openen, de kwetsbare kanten van het leven te delen en mensen meer met elkaar te verbinden. Lees hier de eerste column van Jantien.