André Hoogendijk

Doelsturing is voor boeren heel normaal. Elke boer stuurt op opbrengst en kwaliteit. Elke boer vindt het vanzelfsprekend daarop te worden afgerekend. Alleen voor de overheid is doelsturing nieuw en spannend.

Er is afgelopen jaar veel gebeurd om hoop uit te putten voor de toekomst van de agrarische sector, maar er is ook nog een hoop werk te verzetten. Als Den Haag een been bijtrekt, kunnen we meters gaan maken.

Niet stikstof, niet klimaat, maar waterkwaliteit is de grootste bedreiging van de agrarische sector. Een koude sanering dreigt omdat sectoren en overheden er onvoldoende in zijn geslaagd om de waterkwaliteit te verbeteren.

Er zijn plannen om tot 2050 een miljoen huizen te bouwen, meer wegen aan te leggen en nieuwe natuur te creëren. Stel dat we alle plannen uitvoeren. Dan houden we in 2050 zomaar nog 2 miljoen hectare landbouwgrond over. Wat zullen we daar mee doen?

De sector voelt zich al een tijdje niet lekker. De klachten bestaan uit rillingen, oude wonden die weer opengereten worden, zweterige angstdromen en af en toe een natte scheet. Soms wordt de sector eventjes warm om snel daarna weer in de kou te staan.

Het is tijd dat de agrarische sector zelf het initiatief neemt. Niet met een plan maar met actie. Niet met een bemiddelaar of een gespreksleider. Maar met elkaar en voor elkaar. Met het heft in eigen handen. Het is tijd voor de stikstof challenge!

Als je de krant zou lezen, dan zou je zo langzamerhand denken dat de landbouw vooral bestaat uit problemen. Stikstof, klimaat, waterkwaliteit, biodiversiteit… en net wat er voor de voeten ligt om de landbouw een schop te kunnen geven.

Michelangelo zag in een stuk marmer al een beeld. Hij hoefde alleen het overtollige marmer weg te halen. De discussie over de landbouw in Nederland gaat alleen maar over hoeveel marmer er op welke plek weg moet worden geslagen. Niemand ziet het beeld.